Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji. Co do środków „używanych”, to podatnik musi wykazać, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Jak poinformował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej 5 lipca 2019 r. interpretacji indywidualnej, okresu tego nie liczy się względem użytkowania lokalu przez podatnika, który wprowadza lokal do ewidencji, a użytkowania go przez poprzedniego właściciela (sygn. 0115-KDIT2-3.4011.245.2019.2.AD).
Prowadzący działalność gospodarczą przedsiębiorca, czynny podatnik VAT, świadczy m.in. usługi wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Używa do tych celów własny lokal mieszkalny, który nabył w 2010 r. Poprzedni właściciel zakupił go w 2004 r.
W październiku 2016 r., przedsiębiorca wynajął lokal innemu przedsiębiorcy, a uzyskiwany z tego tytułu zysk stanowi przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. W styczniu 2018 r. wprowadził lokal do ewidencji środków trwałych. Wystąpił do organu interpretacyjnego z wnioskiem o potwierdzenie, że prawidłowo zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie, przyjmując 10-letni okres amortyzacji lokalu, jako środka trwałego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, używanego przez niego przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z przedsiębiorcą. Wskazał jednak, że dla możliwości zastosowania przez niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie jest decydujący okres użytkowania przez niego środka trwałego (lokalu), a okres użytkowania tego środka przez poprzedniego właściciela.
Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018, poz. 1509), podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, będących budynkami (lokalami) lub budowlami, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, jeśli okres ich amortyzacji wynosić będzie minimum 10 lat. Z kolei art. 22j ust. 3 pkt 1) tej ustawy stanowi, że za wskazane w w/w artykule środki używane uznaje się te, co do których podatnik wykaże, że „przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy”.
Stawka amortyzacji w wysokości 10% w skali roku jest właściwa dla przedmiotowych środków trwałych, skoro minimalny okres ich amortyzacji wynosi 10 lat. Niemniej o spełnieniu przesłanki art. 22j ust. 3 pkt 1), czyli używania ich przez 60 miesięcy, nie decyduje okres używania przez podatnika, który wprowadza lokal do ewidencji, a użytkowania ich przez poprzedniego właściciela.
„Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (…). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy” (interpretacja indywidualna z 05.07.2019 r., sygn. 0115-KDIT2-3.4011.245.2019.2.AD).
Autor: Portal Skarbiec.biz
