W czwartek 20 grudnia 2018 r., w Dzienniku Ustaw RP został opublikowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2018 r. o sygn. akt P 133/15, rozstrzygający zagadnienie, czy art. 50 § 3 Kodeksu pracy w zakresie, w jakim pomija prawo żądania przywrócenia do pracy pracownika objętego ochroną przedemerytalną, zatrudnionego na podstawie umowy o pracę na czas określony, któremu wypowiedziano umowę sprzecznie z prawem, jest zgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji.
Zgodnie z art. 50 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, ze zm.): „Jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie”. Natomiast art. 39 tej samej ustawy stwierdza, że: „Art. 39 Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku”.
Na kanwie powyższych przepisów Sąd Rejonowy w Koninie powziął wątpliwość, czy przepis art. 50 § 3 Kodeksu pracy jest zgodny z konstytucyjnymi zasadami równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji, skoro objęty ochroną przedemerytalną pracownik, na podstawie wskazanego przepisu jest pełnej tej ochrony pozbawiony.
Trybunał Konstytucyjny orzekł: „Art. 50 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, ze zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje pracownikowi objętemu ochroną przedemerytalną wynikającą z art. 39 tej ustawy, któremu umowę o pracę zawartą na czas określony wypowiedziano z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, prawa żądania orzeczenia przez sąd bezskuteczności wypowiedzenia tej umowy, a w razie jej rozwiązania – przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej” (Dz.U. 2018, poz. 2377).
Autor: Portal Skarbiec.biz
